Goethe’nin Prometheus’una

Goethe’nin Prometheus’una

Aydınlat göklerini Zeus,

Duman duman kara bulutlarını al geri.

Benim dünyamdan ne kaldı geriye,

Tanrıların kibri yüzünden?

Yoksa benim acım yetmedi de fazlasını mı istedin?

İnsanların halini, beni bin kartalın oymasından beter ettin lanet dolu küpünle.

Yok olup gittiniz diye mi bunlar,

Size umut bağlayan budalalar, çocuklar, dilenciler kalmadı diye mi?

Yanılıyorsun o halde,

Kavganız, belanız, açlığını, doymazlığınız, nefretiniz, kötülüğünüz, şehvet düşkünlüğünüz kaldı.

Size umut bağlayan, budalaların dilencilerin çocukları kaldı.

Mutlu etti bunlar seni,

Hiç etmediği kadar kimseyi.

Belki yeniden doğdun unutulmuşların arasından,

Belki ilerde yeniden doğmak için gönderdin o lanetlerle dolu küpü.

Belki kendini dağıttın tüm insanlığa.

Hala seni kutlamamı mı bekliyorsun? Niçin?

Hala derman bulamayanın derdine, dert kattın diye mi?

Gözlerini aldın diye mi,

Gözlerinden başka bir şeyi kalmamış olan ağlayanın?

Ama unutuldun Zeus,

Güçlüler güçlüsü zaman, önü arkası olmayan kaderdir efendilerimiz.

Sen hiçbir şey yapmadın,

Yıkmaktan başka zaten yıkılmakta olanı.

Lanet dolu küpündeki en büyük laneti verdin,

İnsanlara Tanrılar gibi yaşamalarını, kendini verdin.

Ama bak, ben hala yerli yerimdeyim,

Bana benzer kuşaklar yetiştirdim.

Acılara katlanıyor, gülüyor, ağlıyor, seviniyor, aldırış etmiyor

Ve unutuyor seni,

Tıpkı benim gibi!

Bukentay Takıroğulları – Goethe’nin Prometheus’una

(Goethe’nin “Prometheus” şiirinden esinlenilmiştir.)

BULUIZBLOGS